She was born to dream...

SHE WAS BORN TO DREAM…

  

AVENLIE DAYBREAK

* You want know her, but … she is a secret.

Pustka. Ciemność. Nicość . Każde słowo jest dobre by napisać bądź też zacząć jakąś opowieść… Czas. On zawsze odgrywa istotną rolę. To poprzez czas z pustki, ciemności i nicości narodziło się coś, coś zwane Światem… Nikt nie wie, dlaczego akurat tak nazwali ten twór, ale nawet już nikt nie usiłuje tego wybadać. Wiadomo jednak, że wraz z powstaniem Świata narodziła się jasność, wszelkie możliwości i życie. To ostatnie było najważniejsze, bowiem pojawiły się wszelkie istoty żyjące, w tym ludzie i… Magiczne wilki…

Mówią, że cały ten eksperyment stworzył Bóg. Jednakże jak zachować w tym pełną wiarę, jeżeli tego Boga się nie widzi?

Łatwiej uwierzyć w Czas i jego umiejętności. Łatwiej wierzyć w coś, co sami na sobie odczuwamy. Skutki czasu, przemijanie, starzenie się, śmierć. To wszystko jest nam bliższe i zarazem łatwiejsze do przyjęcia.

Powszechnie mówią też, że czas leczy rany, zabliźnia blizny, lecz czy blizny powstałe na duszy, a nie na ciele, da się wyleczyć???

***

Ten biały wilk na zdjęciu to Avenlie Daybreak, zmienna, czy też jak akurat wskazuje jej forma przemiany – Magiczny wilk.

Aven nie jest zbyt ładna, a przynajmniej ona tak twierdzi. Posiada dwie formy: ludzką/dhampirzą i wilczą. Być może potrafiłaby zmieniać się w coś więcej, ale nigdy nie próbowała.

W swej ludzkiej postaci jest zwyczajną nastolatką o wzroście 168 cm. Jest szczupła, a nawet patrząc na nią można by wręcz użyć słowa krucha, gdyż jej wygląd sprawia wrażenie, jakby zaraz miała zniknąć, rozpaść się. Jej długie, białe włosy swobodnie rozpuszczone zdobią jej ramiona i delikatną twarz, a błękitne oczy raz są zimne, raz wyzywająco świecą, raz okazują ciepło, ale jeśli Aven tego zechce, to ujrzysz w nich tylko pustkę, a wszelkie prawdziwe uczucia ukryte będą wtedy w głębi niej.. Czasami nawet oczy białowłosej potrafią świecić dziwnym złotym blaskiem, czy wręcz po prostu są całe złote, ale o tym później.

            W formie wilczej ma ona 65 cm i w zależności od pory roku, jej futro, albo jest niewielkie, lub też

wbrew przeciwnie obfite i tym samym daje jej ciepło. W tej postaci sprawia ona wrażenie wiecznie czujnej.

Zawsze też na jej szyi w obu postaciach można zauważyć mały medalion, który jest symbolem prawdy. Aven nie pamięta, skąd go ma. Wie tylko, że jest dla niej ważny. Ludzkich lat białowłosa ma 18, wilczych zaś tylko 3, gdyż lata wilcze są liczone inaczej.

***

            Kiedyś nazywano ją Blaskiem, czy raczej ona sama tak się nazwała. Aven – Blask WWP, tak bardzo pasowało jej to określenie. Jednak coś się zmieniło. Dawniej wiecznie uśmiechnięta,  gotowa zawsze zaproponować reszcie stada jakąś zabawę, zajęcie, czy też zwyczajnie dołączyć do już rozpoczętej. Promieniała szczęściem, przyjaźnią i życzliwością.

Dziś kompletnie inna. Nie uświadczysz już u niej dawnego uczucia ciągłej radości, czy raczej będziesz miał z nią nikłe zetknięcie. Nie przywita się ani nie zapozna się z nową osobą od tak bez przeszkód, a zamiast tego ujrzysz w jej oczach chłodną nieufność względem tej nieznajomej/ nieznajomego, co wręcz może się utożsamiać z wrogością. Nie zobaczysz z jej strony wygłupów, ani nie uświadczysz żadnego żartu, a jeśli ktoś zrobi sobie dowcip z poważnego problemu, to potrafi owego ktosia dość odgórnie potraktować. Stała się bowiem bardzo poważna mimo swojego młodego wieku.

Co natomiast możesz zobaczyć? To, że wilczyca snuję się w tą i z powrotem zamyślona, spokojna, milcząca jakby szukała jakiegoś celu, czy też jakby była gotowa na każde niebezpieczeństwo. Nie dawaj się jednak zwieść pozorom, że oprócz tej nic nie wartej w zasadzie egzystencji polegającej na chłodnym istnieniu, nie kryje się nic więcej. To nie jest tak, że wilczyca jest starą panną w młodym ciele. Cechuje ją bowiem jeszcze odwaga, gotowość służenia każdemu w potrzebie i zdolność do szybkiego działania. O tak. Gdy dzieje się coś złego, Aven bardzo szybko reaguje i pojawia się na miejscu. Troszczy się bowiem ona o wszystkich, choć z pierwszego punktu widzenia nie widać tego po niej. Nawet jej wróg, czy osoba nie lubiana przez nią, a należąca lub nie należąca do ich watahy jeśli ma jakiś kłopot może się do niej zwrócić. Jednak Aven potrafi również wykazać się chłodną, szybką agresją, gdy jakaś rzecz czy ktoś ją wkurzy, ale nigdy nie robi w swym działaniu nikomu krzywdy. A przede wszystkim, co jeszcze nie zostało tu napisane, jej główną cechą jest nieprzewidywalność. Nikt nigdy nie wie, co zrobi i które swoje oblicze pokaże Aven, choć zazwyczaj wszyscy mają do czynienia z tym miłym, grzecznym i spokojnym.

Co do umiejętności zmienna ta opanowała magię umysłu, która w jej rodzinie była magią istotną, gdyż od wielu pokoleń każdy się nią parał. Jednakże Aven uzyskała też inną moc, którą dostała w prezencie – jest to tak zwana Magia Blasku, czy raczej poprawnie światła. Z jej to bowiem pomocą Aven może przyśpieszyć swój bieg, pływanie, uleczyć kogoś, albo wytworzyć nie robiące nikomu krzywdy eteryczne kulki światła lub inny wytwór, kształt świetlny. Niby to mało istotne, a jednak Aven lubi używać tej magii. Wtedy wydaje jej się jakby wszystko było możliwe i właśnie podczas jej użycia oczy dziewczyny wilka zmieniają swą barwę na intensywne złoto. Aven umie też walczyć, ale nie jest zbyt silna, co zawsze nadrabia swą niesamowitą szybkością. Potrafi bardzo dobrze pływać.

***

***

Nikt właściwie się Aven nigdy nie pytał, czemu nagle zaszła taka w niej zmiana. Bo przecież oni znali ją inną. Pamiętali, jak pierwszy raz do nich przyszła, kiedy przyprowadził ją New’ie i powiedział wszystkim, że jest to jego i Devyline kuzynka, i że od dziś chciałby aby ona zajęła jego miejsce w watadze, bo on odchodzi, aby wypełnić misje. Wtedy też pytano się jej o historię, ale zawsze odpowiadała, że nie pamięta swojego wczesnego dzieciństwa, a resztę zachowywała dla siebie. To pozostało, Aven nadal nie wie, co działo się do momentu dziwnego błysku i pierwszym wspomnieniem jakie pamięta oprócz niego była jej babcia. Pamięta, jak z babcią po nim zamieszkały w jakimś domku, który miał od tej pory być jej nowym domem. Pamięta wszelkie lekcje z babcią i to jak osiągnęła lat 16 i babcie zamordowano, a ona została sama. I musiała sobie jakoś radzić i jak widać radziła. Ale to jest nieistotne. Być może kiedyś Aven to spisze wszystko i ktoś chętny będzie mógł to przeczytać. Natomiast wszyscy widzieli, że w chwili gdy biała wilczyca do nich dołączyła, emanowała szczęściem, które chciała rozdawać na lewo i prawo.. Dziś tak nie jest. Czemu?? Wszystko po kolei..

Pierwszą watahą z którą Aven miała do czynienia było WWMS, wataha znienawidzona przez WWP, lecz Aven wcale do niej nie należała. To New’ie by spłacić pewnego rodzaju umowę zaprowadził ją tam, bo obiecał zapoznać ją ze społecznością wilków. Czemu wybrał WWMS zamiast WWP? Wilczyca o tym nie wiedziała, a kuzyn pozostawił ją tam samą sobie i nawet się z nią nie widywał. Tam poznała ona McAbreę, w którym jakoś z miejsca się zakochała. Ale to nie była miłość szczęśliwa. McAbraa zostawił ją samą i nawet nie podał powodu, dlaczego to robi.

Po tym odejściu wilka Aven znudziło się nagle przychodzenie na tereny WWMS. Postanowiła głębiej zbadać las samodzielnie i zrobiła to. W ten sposób poznała Yukona, Kirley, Kiyuko i tereny Wilczej Krainy. Yukon był zajęty przez Kiyuko, ale w dzień ich poznania nie liczyło się to. Dlaczego ? Bo był to dla wszystkich wilków i nie tylko dzień magiczny, a mianowicie walentynki. Aven była tego dnia smutna i czuła się samotna, wilk też, bo jego partnerka nie przyszła. Wilczyca wiedziała, że robi źle, ale jakoś tak się samo stało, że doprowadziła do zdrady Kiyuko przez Yukona. Potem wielokrotnie żałowała swego postępku, ale nawet to jeszcze jej nie zmieniło. Z Yu ten zakazany związek trwał dosyć długo, ale po dłuższym czasie Aven zadecydowała zniknąć i nie niszczyć związku nowego przyjaciela, bo właściwie tak go nazywała. Odeszła. I potem znów długo się nie zapuszczała na tereny wilcze. Zajmowała się swoją pracą. Wtedy też, gdy tak długo nie miała kontaktu z nikim odezwał się New’ie składając jej propozycje wstąpienia zamiast niego do watahy. Nie wiedziała, ani nie rozumiała powodów jego decyzji, jednak w chwili, gdy New ją przedstawiał, wiedziała już o co chodzi i zrozumiała, że miał rację. Łączyły ich więzy krwi, co też poczuła przy pierwszym spotkaniu młodszego wilka. I żałowała, że on zaraz po tym zniknął. Ale zostawił jej coś, coś wyjątkowego, a mianowicie cząstkę swojego daru i przez długi czas rozmawiała z nim na odległość.. Teraz już tego nie robią.

W Wilczej Watadze Prawdy Aven czuła się jak w domu. Było jej tam naprawdę dobrze, chociaż partner Athen, Rockie nie był w żaden sposób jej przychylny. Uważał, że młoda wilczyca chce związkiem zostać częścią rodu alpha. Jak bardzo się mylił.. Aven po prostu zwyczajnie lubiła jego synów, ale z żadnym nie wiązała konkretnych tego typu zamiarów. A i w sumie reszta wilków nie darzyła jej zbytnią sympatią, choć oczywiście miała też i przyjaciół. Było dla niej idealnie, a skutki odejścia Maca dawno z niej zeszły.

Po jakimś dłuższym czasie jej kuzynka Devyline, z którą miała niezły kontakt i która zawsze traktowała Aven jak równą sobie siostrę, odeszła z watahy. I z nią również było jak z New’iem. Miały przez pewien okres czasu kontakt, a później on się zatracił kompletnie.

Potem do watahy dołączył nijaki Rayan, który od razu podczepił się do białowłosej. Jej się to podobało, zwłaszcza, że ich poglądy były podobne.. No i kiedy zaczęli być razem wreszcie była szczęśliwa.. Jednak wtedy zaczęły nękać ją sny.. Sny o jej przyszłym wcieleniu, o dhampirce, która miała imię takie same jak ona i co tu dużo mówić – była nią. Śniło jej się wszystko co spotkało jej przyszłe wcielenie i miało to na nią zły wpływ. Zmieniła się, stała się agresywna, niemiła. Bo w snach taka była. W nich również widziała miłość nowej Aven do Hiroshiego i to jak ją potraktował. Gdy sny się skończyły, a raczej historia w nich opisana, ona też czuła smutek i żal. Gorycz do tego świata. Była już inna, ale tą inność jeszcze kryła w głębi siebie. Rayan zaczął ją irytować, działać jej na nerwy. Był zaborczy, chciał mieć ją tylko dla siebie. Kochała go i w sumie dalej czuje cień tej miłości, ale wtedy bez wahania zniszczyła tą miłość. Sprawiła, że wszyscy wokół traktowali Raya jak dziwaka, wariata, a ona się czuła z tym lepiej, bo to zachowanie zbliżyło ją do niektórych wilków, w tym między innymi Rockiego.

Coś sprawiło, że partner Alphy zaczął traktować białowłosą jak przyjaciółkę, a że Aven pasował ten układ to nie protestowała. Polubiła go i nawet nie rozumiała, jak mogli się nienawidzić kiedyś, czy raczej, jak oboje

mogli stosować wobec siebie takie zachowanie. No cóż, ale przecież właśnie jak to mówią – ludzie i wilki się zmieniają. Któregoś razu jak Aven poszła z Rockiem na przechadzkę, miała okazję poznać jego inną formę.. – Emrysa. Emrys był inny niż Rockie, a mianowicie przypominał Aven chłopaka, tego ze snu z którym rzekomo miała w przyszłości być. Oczywiście wiedziała, że to nie było wcielenie przyszłego Rockiego, ale i tak jakimś sposobem Aven spodobał się Emrys. Innego też dnia, ale chyba wtedy Rockie był pod niezłym wpływem, usłyszała od niego słowa dziwne.. Słowa, które zakorzeniły się w niej i wywołały w jej ciele ciepło. Oczywiście wilczyca zostawiła te wspomnienie dla siebie, bo przecież kochała Athen, którą już od pierwszego dnia swego pobytu w Wilczej Watadze Prawdy obiecała chronić. Zresztą sam Rockie zdawał się o tym zapomnieć, a po prostu stali się oni dobrymi przyjaciółmi.

Czas sprawił, że WWP zmieniło trochę swój tryb działania i zmieniły się funkcję.. Nie namyślając się długo i na dodatek idąc myślą spełnienia obietnicy wobec kuzyna Avenlie wybłagała Athen o stanowisko Obrońcy Alphy, a później Obrońcy Pary Alpha. Chciała tym samym odsunąć od siebie wszelkie myśli dotyczące złych uczuć względem Rockiego i nawet jej się to udało. Kochała parę alpha, więc na zajmowanie się ich ochroną poświęciła cały swój czas. Swój obowiązek zrozumiała też inaczej. Uważała, że jeśli ma chronić parę alpha, to najlepiej zrobi, jeśli będzie chroniła całą watahe. I zaczęła chodzić na patrole, które nie zawsze polegały na obejściu całego terenu WWP. Czasem też wypuszczała się dalej w celu dowiedzenia się, czy żadna wataha nie planuje zrobić na nich wypadu. Te samotne podróże również wpłynęły na charakter zmiennej. Stała się samotniczką, nieufną, gdyż tam, gdzie była widziała wiele różnych rzeczy, które zaburzyły jej poczucie ciągłego bezpieczeństwa. Każdym kolejnym razem jak wracała, czuła że coraz mniej osób cieszy się na jej widok, widziała też coraz mniej znanych sobie twarzy, a zamiast tego nowe.. Liczyła, że porozmawia z Rockiem lub Athen jak dawniej, ale tego pierwszego nigdzie widziała, a z Athen rozmowa nie przypominała dawnej. Zastanawiało ją, co się stało? Czy to ona się aż tak zmieniła? W końcu jedynym wnioskiem było, że wszyscy się zmienili. A więc Aven zniknęła, bo nie czuła się dobrze. Zniknęła na jakieś 2, 3 miesiące. A potem wróciła.

Wróciła w chwili, gdy przenieśli do Numeronu, miejsca gdzie są już od jakiś 6 miesięcy, ale ciągle wykonywała swoje zniknięcia. Ostatnio się to zmieniło, bo wie, że przecież w Numeronie nie mają już zagrożenia ze strony ludzi. Patroluję więc ciągle tereny dookoła watahy. Przez te pół roku Aven rozmyślała bardzo wiele. Rozmyślała nad tym, dlaczego ciągle jest w miejscu, gdzie już nie czuję się dobrze, dlaczego wszelkie jej przyjaźnie się rozsypały (m.in. z Rockiem) i dlaczego ogólnie przestali wspólnie całą watahą tworzyć zgraną paczkę, lecz się rozleźli. Bo przecież teraz nie widać już za często ich na polanie w takiej ilości jak dawniej.. Teraz nie widać tej radości u nikogo. Wszyscy się rozprzestrzenili po terenie wyspy i tylko czasem się wspólnie widzą. I niby dalej widzą w Athen przywódcę, ale nie jest jak dawniej..

Wilczyca doszła do wniosku, że stało się to częściowo i z jej winy. Tak bardzo bowiem pochłonęła się tym, że tak wiele osób ją zawiodło, że odseparowała się trochę od innych i dalej nie potrafi stąd wyjść. Ma też do niektórych wilków, które już teraz rzadko albo wcale widzi żal..  Ma żal do Rockiego, że ich przyjaźń dla niej tak ważna, bo przecież go kochała, bo przecież dalej go kocha, rozsypała się, bo on.. nagle zaczął ją traktować jak zwyczajną znajomą. Może też sama źle potraktowała ich znajomość i oceniła stosunki, ale jest jej przykro, że coś co uważała za przyjacielskie stosunki wcale nimi nie było. Do Athen nie czuje żalu, a jednak czasem odnosi wrażenie, że stała się dla alphy obojętna. Zresztą właściwie takie wrażenie odnosi od wszystkich członków stada. Jednakże mimo złego czucia się w watadze nie chce odejść. Kocha ją, czuję niesamowite przywiązanie i nie wyobraża sobie by miała ona przestać istnieć.. Ostatnio nawet stara się odnaleźć dawną siebie, tą, którą była na początku, wyrzucić z głowy żal i smutek, a okazywać wszędzie radość, że wszyscy są...